2.7. Su Kültü
Yer-su teriminde görüldüğü gibi bu kültte Türk din tarihinde önemli bir yere sahiptir. Kendisiyle beraber özünü oluşturduğu ırmak, göl, bulak pınar gibi su ile bağlantılı olan, özünün su olduğu yerlere de kutsallık kazandırmıştır. Su Türk din tarihinde doğal olarak temizliğin ve saflığın sembolü olarak karşımıza çıkmaktadır. Orta Asya Türkleri, Oğuzlar, Sibirya Türkleri ve Altaylar suya tükürmeyi, tuvaletini yapmayı hatta bazen de onu temizlik aracı olarak kullanmayı bile yasaklamıştır. İbn Fadlan’ın demesine göre Oğuzlar suyu temizlenmek için, temizlik yapmak için kullanmazdı. Çin kaynaklarına göre Cücenler elbiselerini ve ellerini yıkamazlardı. Bu durum su kültüyle bağlantılı olabilecek bir durumdur. Ateş gibi suyunda bir ruhunun olduğuna inanıyorlardır fakat ateş veya su ilâhı yoktur. Kutsal sayılan göllerde balık avlamak bile yasaklanmıştır. (Günay, Güngör,2019: 68-69) Su kültü ile ilgili bu tarz bilgiler yer alıyor. Su önemlidir fakat bunu kutsallaştırınca temizliği boşlama gibi bir durum ortaya çıkabilir. Cücenlerde olduğu gibi. Bu durum da su kültünün çok yükselmemesine sebep olmuş olabilir.
